Σάββατο 29 Απριλίου 2017

ΡΟΥΚΟΥΜΟΥΚΟΥ 2508 (29/4/17)



ΡΟΥΚΟΥΜΟΥΚΟΥ 2508 (29/4/17)
Λόγω συντηρήσεως, νέα ενημέρωση θα υπάρξει την Τρίτη 2 Μαίου 2017
Τα σχόλια με μπλέ γράμματα και σιέλ υπογραμμιση, όπου και αν υπάρχουν, είναι δικά μου.
Η «ΕΝΔΕΚΑΔΑ» ( + ) ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
8)     ΘΑΛΑΣΣΑ

Η Δημοκρατια απαιτει εφαρμογη των Νομων



Η Δημοκρατια απαιτει εφαρμογη των Νομων
Ιωάννης Μ. Ασλανίδης Αντγος ε.α.
«…Η Δημοκρατία αυτοκαταστρέφεται, όταν οι Πολιτικές Εξουσίες καταχρώνται το δικαίωμα της Ελευθερίας και της Ισότητας και εκπαιδεύουν τους πολίτες έτσι ώστε: - Να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως Ελευθερία, την αυθάδεια του λόγου ως Ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία…». (ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ: Αρεοπαγιτικός την εποχή του Σόλωνα και Κλεισθένη)
            Είναι αλήθεια ότι η περίοδος από το 1974 μέχρι σήμερα, είναι η μεγαλύτερη περίοδος Δημοκρατίας την οποία έζησε η πατρίδα μας.
            Βέβαια και αυτή την Δημοκρατία την καταχραστήκαμε, όταν πρώτα οι Κυβερνώντες παραβίαζαν κατ’ εξακολούθηση τους Νόμους αυτής, που είναι το θεμέλιο λειτουργίας της. Κατ’ αυτόν τον τρόπο και ο λαός παραδειγματισθείς από την πολιτική του Ηγεσία. Βέβαια οι παραυτών παρεπιδημούντες συγγενείς και φίλοι, για άλλη μια φορά επαλήθευσαν την ανωτέρω αναφερόμενη ρήση του Ισοκράτη. Και όπως ήταν επόμενο σε μία χώρα στην οποία η έννοια της Δημοκρατικής Παιδείας έλλειπε, συμπεραμαρτούντος ίσως προς τούτο και του τρόπου Διοίκησης των Κυβερνήσεων μετά την Κομμουνιστική Ανταρσία στη Χώρα μας, σχετικά με την συμπεριφορά αυτών προς μερίδα του Ελληνικού λαού, έφθασε σήμερα σημαντική μερίδα της Κοινωνίας να θεωρεί τα πάντα Δημοκρατικά κεκτημένα, ακόμη και την ανομία.
            Και! Έτσι, βλέπουμε μετά την μεταπολίτευση όλα πολύ περίεργα να αλλοιώνονται, όπως π.χ.
            Το δικαίωμα συνάθροισης κοινωνικής ομάδος, μεταμορφώθηκε σε δικαίωμα ταλαιπωρίας, απώλειας χιλιάδων εργατοωρών, εργασίας και οικονομικής καταστροφής Δημοσίων Οργανισμών και μεγάλης μερίδας άλλων συμπολιτών των.
             Η ουτοπία που ονομάζεται Πανεπιστημιακό άσυλο, έγινε ορμητήριο παραβατών και απαραβίαστο για άλλες ιδέες, νεοφιλελεύθερες ή αντικομουνιστικές. Εδώ βλέπουμε, τα δεκάδες Πανεπιστήμια, που χωρίς λογική δημιουργήθηκαν, εκεί και ως έτυχε, που δεν συμμαζεύονται σήμερα με τίποτε, και εμείς το μόνο που συζητάμε είναι οι φανταστικοί και απίθανοι κίνδυνοι από την κατάργηση του Ακαδημαϊκού Ασύλου.
            Μια αντίληψη που δυστυχώς επιβάλλεται, από έναν αριστερό και εκτός χρόνου συντηρητισμό, που εμπεδώθηκε και διατηρήθηκε στα Πανεπιστήμια, όταν σήμερα η ελευθερία λόγου υπάρχει σε όλες τις εκφάνσεις της Ελληνικής Κοινωνίας. Ακόμη και στο καφενείο.
           Για να ξεριζώσουμε τα παθογενικά αυτά στοιχεία της χώρας μας, μας δίδεται μια Ευκαιρία με την Οικονομική Κρίση που διέρχεται η χώρα μας, μην την χάσουμε.
            Πρέπει οι Πολιτικές ηγεσίες της χώρας μας, να προβληματισθούν άμεσα, για την επικίνδυνη αυτή καθολική απόρριψη της Πολιτικής της χώρας μας, από όποια παράταξη και αν προέρχεται.
            Διότι, είναι λάθος να λέγεται, στην Δημοκρατία, «Πάντα υπάρχουν λύσεις», μία και μοναδική λύση υπάρχει σ’ αυτήν, η «εφαρμογή των Νόμων» με μπροστάρηδες πάντοτε τις πολιτικές ηγεσίες του Λαού, άλλως η διαρκής Πολιτική απόρριψη είναι πολύ επικίνδυνη, με επόμενο στάδιο την οχλοκρατία και την αναρχία με τα μύρια επακόλουθα. Υπεύθυνοι βέβαια οι πολιτικές Ηγεσίες της χώρας, που δεν έδωσαν σε τίποτε το Παράδειγμα και δεν παραδειγματίστηκαν σε τίποτε από την Ιστορία. Βασικό στοιχείο Ηγεσίας είναι το παράδειγμα.
            Προσοχή ο κώδων του κινδύνου σήμανε, για τις πολιτικές ηγεσίες. Τα κόμματα επιτέλους πρέπει ν’ αναγνωρίσουν την λάθος πορεία και συμπεριφορά των μέχρι σήμερα, την οποία και να καταδικάσουν έμπρακτα. Τέλος όλες μαζί οι Πολιτικές Δυνάμεις της χώρας μας, ξεπερνώντας τους εαυτούς των και τα επιζήμια κομματικά ταμπού που επικρατούν δυστυχώς ακόμη και σήμερα, και αφού βρουν έστω, τα κοινά  σημεία που τους ενώνουν για το καλό του Ελληνικού Λαού και της Πατρίδος, να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι και να βρουν λύσεις, τις ολιγότερο οδυνηρές για τον τόπο μας, χωρίς υστεροβουλία και προ παντός χωρίς Λαϊκισμούς. Είναι Ιερά υποχρέωση των πολιτικών μην κοροϊδεύετε τον εαυτόν σας και τον Ελληνικό λαό. Η Λύση είναι μεταξύ σας, έχετε Ιερό καθήκον να διασώσετε την χώρα. Άλλη λύση δεν υπάρχει. Αλλιώς φύγετε το ταχύτερον, να έλθουν άλλοι, που θα μπορούν να συνεργαστούν με φάρο την διάσωση της Πατρίδος.

ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ



ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ
Ν. Ι. Μέρτζος
    Κόμβος μείζονος γεωπολιτικής στροφής και, βέβαια, μοχλός οικονομικής ανάπτυξης θα αποτελέσει η εκμίσθωση του λιμένος Θεσσαλονίκης εφ’ όσον ευοδωθεί. Προς το παρόν η σχετική σύμβαση πρέπει να διανύσει σημαντικά στάδια: έλεγχος νομιμότητας, στάθμιση του τιμήματος, κυβερνητική απόφαση και ειδικός νόμος. Πλην απροόπτου τα στάδια αυτά θα διανυθούν. Αλλά δεν επαρκούν. Χρειάζεται και το πράσινο φως ή τουλάχιστον η ανοχή των Ηνωμένων Πολιτειών διότι είναι ήδη προφανές ότι το λιμάνι θα αποτελέσει την πρώτη πύλη της Ρωσίας προς τις Θερμές Θάλασσες. Λυδία λίθος, συνεπώς, η Θεσσαλονίκη. Εδώ θα φανερωθεί η ακόμη άδηλη πολιτική της Προεδρίας Τραμπ. Θα επιλέξει η Ουάσιγκτον μια νέα και παραγωγική ισορροπία των σχέσεών της με τη Μόσχα ή θα συνεχίσει την αδιέξοδη πεπατημένη των μετωπικών συγκρούσεων;
    Υπενθυμίζεται ότι στις αρχές του 21ου αιώνα είχε επικρατήσει ανάλογη ευφορία όταν Ελλάδα, Βουλγαρία και Ρωσία είχαν αποφασίσει να κατασκευάσουν τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη ο οποίος θα μετέφερε ρωσικό πετρέλαιο από τη Μαύρη Θάλασσα στο Αιγαίο παρακάμπτοντας τα Δαρδανέλια. Μέσω -και του σημερινού- Πρωθυπουργού Μπόϊκο Μπορίσοφ η Ουάσιγκτον κατήργησε τον αγωγό για να «προστατευθεί το φυσικό περιβάλλον» της Νότιας Βουλγαρίας και στην Ελλάδα εξαπέλυσε κύματα μυστικών επιχειρήσεων για την αποσταθεροποίηση -μάλλον και την εκτέλεση- του τότε Πρωθυπουργού της Κώστα Α. Καραμανλή. Έτσι μέχρι σήμερα τα Δαρδανέλια παραμένουν η μοναδική πύλη της Ρωσίας προς/από τις Θερμές Θάλασσες. Αυτό σημαίνει μεγάλο κόστος και πολύς χρόνος, παράγοντες που επιβαρύνουν την τελική τιμή του φορτίου και μειώνουν δραστικά την διεθνή ανταγωνιστικότητα της ρωσικής οικονομίας. Τα φορτηγά πλοία και τα δεξαμενόπλοια στα δύο άκρα των Στενών αναμένουν την σειρά τους επί πολλές ώρες, ακόμη και ημέρες, έως ότου λάβουν την άδεια να τα διασχίσουν και είναι υποχρεωμένα να τα διέλθουν με ελαχίστη ταχύτητα ώστε να αποφευχθεί η βλάβη έως και η καταστροφή των διπλανών ακτών που εκατέρωθεν είναι πυκνά κατοικημένες και ταυτόχρονα σπαρμένες με σπάνια μνημεία Ιστορίας, Τέχνης και Λατρείας.
    Με αυτά τα δεδομένα, που διαρκώς επιβαρύνονται, ο πλωτός ποταμός Δούναβης είναι η απείρως συντομότερη και πιο οικονομική εναλλακτική έξοδος του μεγάλου ρωσικού εμπορίου προς τις Θερμές Θάλασσες. Μέσω αυτού τα ρωσικά φορτία θα φθάνουν στο ποτάμιο λιμάνι της Σερβίας από όπου θα καταλήγουν σιδηροδρομικά στη Θεσσαλονίκη και από εδώ μεταφέρονται στον τελικό προορισμό τους είτε με πλοία είτε με νταλίκες μέσω της Εγνατίας Οδού. Γι’ αυτό κρατική ρωσική εταιρεία είχε επιχειρήσει αρχικά να εξαγοράσει την ελληνική Τραινοσέ αλλά απέτυχε. Πριν μερικά χρόνια η Σερβία, παραδοσιακή σύμμαχος της Ρωσίας, είχε εξαγγείλει την πρόθεσή της να σχηματίσει ένα ποτάμιο δίκτυο που θα συνέδεε το Βελιγράδι με τον Θερμαϊκό. Ως φαίνεται, το σχέδιο επανέρχεται τώρα αν κρίνει κανείς από την νωπή πανηγυρική δήλωση του αρμοδίου Έλληνα υπουργού Ναυτιλίας ότι «κάποια στιγμή μπορεί η Θεσσαλονίκη να συνδεθεί και με τον Δούναβη».
     Θέματα ασφαλείας δεν τίθενται. Ο χώρος του λιμένος παραμένει υπό την εθνική κυριαρχία της Ελλάδος η οποία είναι μέλος της Ατλαντικής Συμμαχίας. Το ιστορικό Γ΄ Σώμα Στρατού έχει πλέον επωνυμία στην αγγλοσαξονική γλώσσα και αποτελεί οργανική μονάδα του Συμμαχικού Στρατηγείου στο οποίο υπόκειται απ’ ευθείας. Όταν η Δύση βομβάρδιζε την Σερβία του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, όλοι οι κόμβοι της Θεσσαλονίκης υπήχθησαν απ’ ευθείας στις δυνάμεις του Συμμαχικού Στρατηγείου: λιμάνι, αεροδρόμιο, σιδηρόδρομος και προς Βορράν εθνικοί οδοί. Επί πλέον, μετά την κρίση της Ουκρανίας, ισχυρές συμμαχικές βάσεις έχουν αναπτυχθεί στις ακτές της Ρουμανίας και της Βουλγαρίας στον Εύξεινο Πόντο όπου μόνιμα περιπολούν πολεμικά σκάφη του ΝΑΤΟ.
    Παράλληλα προς τη Θεσσαλονίκη η Μόσχα προετοιμάζει μεθοδικά μια δεύτερη πύλη εξόδου της στις ελληνικές ακτές. Ρωσική κρατική εταιρεία εξαγόρασε πρόσφατα τους χρεωκοπημένους βουλγαρικούς σιδηροδρόμους οι οποίοι, όταν ωριμάσει η ώρα, θα μπορούν γρήγορα και φθηνά να μεταφέρουν ρωσικά φορτία από το παραδουνάβιο λιμάνι της Βουλγαρίας στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης. Ωστόσο, η υπεροχή της Θεσσαλονίκης είναι συντριπτική. Και οι ορίζοντές της άνοιξαν. Δικαιολογημένα, λοιπόν, οι παραγωγικές τάξεις της πανηγύρισαν την εκμίσθωση του λιμένος της. Τα παθήματα έγιναν μαθήματα. Πριν λίγα μόλις χρόνια είχαν επιτρέψει στους προνομιακούς λιμενεργάτες και σε άλλες συντεχνίες συμφερόντων να διώξουν στον Πειραιά το κολοσσιαίο εμπόριο της Κίνας από το λιμάνι της Θεσσαλονίκης που πρώτο είχε επιλέξει η γιγαντιαία Cosco. Το σημαντικότερο είναι ότι, χάρις σ’ αυτήν την εκμίσθωση, η Αθήνα άρχισε να συνειδητοποιεί κάπως ότι η Θεσσαλονίκη είναι αυτή που ανέκαθεν ήταν τα τελευταία δυο χιλιάδες συνεχή χρόνια: πόλη τροφός όλου του γεωπολιτικού χώρου στα Βαλκάνια που ακόμη μια φορά απειλούνται με πλήρη κατάρρευση. Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Αρκεί η Αθήνα να εμπεδώσει το μάθημα!
   Υ.Γ. Αφιερώνεται εις μνήμην Νικολάου Μάρτη, Μακεδόνος, που πριν σαράντα χρόνια ως υπουργός Βορείου Ελλάδος οραματίσθηκε την πλωτή σύνδεση της Θεσσαλονίκης με τον Δούναβη και ονόμασε Ευρωλιμένα το λιμάνι της.